Wat een belevenis, vandaag wilde ik eigenlijk een blog over vandaag en gisteren schrijven, maar dan wordt het een heel lang verhaal, dus deze blog gaat over vanmorgen, de rest is eigenlijk ook maar “gewoontjes”.

Vorige week heb ik met de buurvrouw besloten om samen te gaan zwemmen, vandaag zou onze eerste dag zijn, maar ja, we hadden code oranje, wat is wijs, maar we gaan toch. De heenweg viel reuze mee, hoezo code oranje, ja het waait, maar dat is alles. Na een half uurtje kwamen we op tijd op de plaats van bestemming aan.

Eenmaal aangekomen bij het zwembad, netjes kaartje kopen, ons laten vertellen waar we heen moeten. Even omkleden, alles in een kluisje en dan??? Chips, waar moesten we ook als heen, een deur proberen, nee gaat niet open. Eén van de medewerkers daar vroeg of we naar buiten wilden, nou echt niet… euh, nee, we zoeken het zwembad… dat was dus blijkbaar de andere kant op...

We hadden wel onthouden dat we naar het achterste bad moesten en dat ging dus goed. Daar komt de dame die de les verzorgd al aanlopen, even voorstellen en dan gaan we het water in, een beetje onwennig kijken we om ons heen, praten samen gezellig en dan, al vrij snel begint de les.

Dans in het water en oefeningen wisselen zich elkaar af, zo moesten we op een zwemplankje zitten en zwemmen als hondjes, met een zwemplankje verticaal springen in het water “net konijntjes” zeiden we tegen elkaar, en staan op de ‘slang’ en dan oefeningen doen, de slang had ik snel in bedwang, maar voor de buurvrouw was het een heel gevecht. Tussendoor zie ik ineens Dave die met zijn hoofd om de hoek even kijkt wat ik aan het doen ben, voor zijn werk is hij geregeld in het zwembad te vinden, zo ook vandaag, even snel zwaaien en dan weer door  Het was heerlijk, het zwemmen, we zijn er ook al heen snel uit dat we dit best vaker zouden willen gaan doen, wekelijks dus!

Daarna lopen we samen nog even door het zwembad, even kijken wat er is en zitten nog even in het bubbelbad. Daarna kleden we ons om, drinken een kopje thee en kopen een abonnement. Dan is het tijd om naar huis te gaan. Inmiddels hadden we de nodige berichtjes van de NOS over het slechte weer, code oranje was inmiddels code rood, treinen rijden niet meer, vliegtuigen gaan de lucht niet mee in, blijf binnen, en ga zo nog maar even door…

We kijken elkaar aan, tja… we moeten toch naar huis, laten we maar kijken waar het mijn zwarte koektrommel strandt, voor we weg rijden zien we een briefje onder de wissers zitten, een briefje van Dave "goed geoefend! Ik hou van je, Dave", mijn dag is weer goed, de lieverd! Het lijkt best mee te vallen, dan gaat de mobiel af, NL-Alert “Extreme weersomstandigheden geheel Noord Holland Noord. Blijf tot nader orde binnen. …”. Slik, beiden zitten we een beetje ongemakkelijk in de auto. Inmiddels rijden we de snelweg op.

Wat een wind, ik moet flink naar rechts sturen om de auto recht op de weg te houden, we zien een vrachtwagen op zijn kant liggen, half nog op de vluchtstrook, de rest in het grasveld ernaast. Een groot blauw bord langs de kant van de snelweg in stukken gescheurd door de wind, alsof het een papiertje is dat kapot is gescheurd. Het is enorm rustig op de snelweg. Aan de andere kant van de snelweg is niets te zien behalve ambulances en een auto-ambulance, even later zien we dat de snelweg volledig is afgesloten. Met enige regelmaat zien we een politiewagen met sirenes, soms op ons af komen, soms passeren we ons.

We vragen ons af of het wel verstandig was om te gaan zwemmen, maar dat heeft nu weinig zin meer, we zijn gegaan, het was heerlijk en nu moeten we naar huis.

Daar is de afslag, “we zijn er bijna” zegt de buurvrouw. Veilig rijden we de stad weer in, spandoeken zijn losgerukt van gebouwen, takken op de weg, vogelhuisjes liggen op zijn kant, maar als je het vergelijkt met hoe het was op de snelweg is het hier bijna windstil (en toch waait het echt nog heel behoorlijk) en lijkt er bijna niets aan de hand te zijn.

Wij zijn thuis, ik zet de buurvrouw af, rij een stukje door en parkeer de auto en dan lekker naar binnen. Jeetje, ik stap uit de auto, een flinke wind waait over mijn oren en duwt me tegen de auto aan, oké, hier waait het ook echt serieus. Eenmaal binnen snel kijken hoe het met mijn broeikas is gesteld, een raampje van de deur is eruit en de deur staat open, de knijper is eraf gesprongen. Eerst even naar de wc, dan naar buiten en het raam er weer in zetten, deur weer dicht en dan naar binnen.

Ik haal brood uit, hang de zwemspullen op en plof in de stoel. Wat een avontuur was dit, merk dat ik er onrustig door ben. Langzaam begint het hier minder te waaien en lijkt het ergste leed voorbij.

Voor iedereen die de weg nog op moet, doe het voorzicht aan!! Voor iedereen die thuis zit, geniet lekker van een dagje binnen zitten, buiten is het niet zo leuk!

Tot snel maar weer!!!