-12 februari 2016, 17.30 uur-
Vandaag gaat iedereen naar huis, de één vroeg in de middag, de ander later.

Vanmorgen het eerste gesprek gehad met de psycholoog, wat gaan zij, wat ga ik doen deze 12 weken.

Dan de beruchte fietstest, gelukkig nu zonder kapje en prikken in mijn oor en op 75% van het behaalde tijdens de observatie week.

Vanmiddag kregen we allemaal een eitje bij de lunch, na het eten mijn kamertje opgeruimd, tas ingepakt en nog een vragenlijst ingevuld, ze weten straks alles van me, behalve mijn pin, die blijft echt geheim!!!

Wat een lieve dame hielp me met de vragenlijsten, ik soms twijfelde ik wat ik moest invullen, tussendoor hebben we gepraat over mijn leven, mijn astma en de invloed op mijn leven, heel open. Toen ik klaar was zei ze dat ik het ga redden, “je bent een jonge vrouw die graag wil en ervoor wil vechten, je komt er wel”.

Toen ik weg ging uit mijn kamer voelde het goed, goed om naar huis te gaan wetende dat ik zondag daar weer ben. Ik stond in mijn kamer, keek om me heen en zei tegen mezelf “dag mooi klein kamertje, tot zondag.”, ik moest even lachen, maar het is goed, ik ga mijn leven weer op de rit krijgen, zeker weten!!!

Met een goed gevoel stapte ik in de auto, op naar huis!

Wel gek, om dan weer thuis te zijn, Damaris knetter gek, springt als een gek om me heen, ben samen een rondje gaan lopen met haar. Ze had niet eens de tijd om even stil te zitten, ja de baas is weer thuis!!!